Topdokters

De topdokters

0.55 u. flikkerde het bloedrode UZ-quartsklokje vrijdag avond op Intensieve Zorgen, toen D. licht mankend de afdeling verliet.

Hoe het met J. ging, vroeg z’n echtgenote, die in één van de helblauwe plastic stoeltjes  voor de geblindeerde schuifdeuren hem geduldig opwachtte.

J., z’n 46-jarige vriend, had een thoracotomie ondergaan : z’n borstkas was opengemaakt, om z’n maag met drie kwart te verkleinen. J. leefde al een week op nachtelijke infuzen met TPN (volledige voeding rechtstreeks in de bloedbaan toegediend via de baxter). Overdag werkte hij als cardioloog, net zoals D. trouwens, maar niet in de Far West, eerder in het Midden Oosten. Tot gisterenmiddag zelfs.

J. had tien jaar voordien de dood diep in de ogen gekeken, toen slokdarmkanker was vastgesteld. Drie piepjonge kuikens, villa met zwembad in aanbouw, beginnende carrière als topdokter met stents in ballonnetjes. Het verdikt dat je 90 % kans maakt om er het volgend jaar niet meer bij te zijn, moest moedig worden doorgeslikt.  Heroische chirurgie volgde : z’n slokdarm werd verwijderd, z’n maag opgetrokken en aan z’n mond- en keelbodem vastgenaaid. No shit. Na een wekenlang gevecht, waarbij de kar toch even op de vangrail terecht kwam, wat de vriendschap tussen J. en D. verdiepte, trok het leven zich gelukkig voor meer dan 100 percent terug op gang.

Natuurlijk was hij chronisch ziek, maar nog meer chronisch verslaafd… aan het leven, de  job, de bastuba in de Brassband, Bordeaux, toujours Bordeaux. (alcohol doodt kanker in de juiste dosis. Laat U niks wijsmaken. Sola dosis facit venenum).

De laatste maanden trokken we allemaal aan z’n mouw. Hij was vel over been geworden, kon geen vaste voeding meer aan. De neo-slokdarm gedroeg zich als een uitgezette doedelzak, gevuld met het eten van de laatste tien dagen. Rechtop slapen, te weinig ruimte om z’n longen goed te vullen. Werken. Nooit klagen. Gelukkig kregen we hem met vereende krachten uiteindelijk in de ‘pitt lane’.

L’histoire se repetait, daar op Intensieve, nu tien jaar later. Ook toen was D. op een kwaad weekend naar z’n vriend in puin gereden, na een fysieke en mentale crash.

Deze vrijdagavond verliep voor D., maar vooral voor z’n echtgenote anders dan voorzien. In plaats van het afgesproken gezellig restootje op een gezellig uur, werd het eerst in de Far West nog een laat hartinfarct. D. had dan maar de loden schort (stralingsbescherming) terug aangetrokken en met het schitterende lokale team de verstopte linker kroonslagader van de ongelukkige medeburger opengeblazen.

Na de onvoorziene extra-time werd nog eten gevonden in de academische grootstad, dankzij een wakkere keukenploeg die ook geen tijd en klagen kende.

Dat hij toch eens terug naar dat been moest laten kijken, zei z’n immer waakzame echtgenote. D’s fiets was 8 jaar terug bliksemsnel onderuit geschoven op een oliespoor op een Franse rotonde, met een heupfractuur als gevolg. Nadien maar naar huis gefietst en aansluitend kennis gemaakt met drie stalen schroeven van z’n orthopedische collega-chirurg.

Alleen in de fundamenten van het digitale tijdperk is het I of O. Ook topdokters zijn soms patient. Er hangt bij leven zelden een bordje rond iemands nek.

Jan vercammen

(namen/initialen werden aangepast ; feiten zijn authentiek)